کوررنگی غربگرایان در قبال همکاری پزشکیان و زاکانی

 ترامپ و ممدانی باید الگوی پزشکیان و زاکانی باشند یا برعکس؟! برای پاسخ به این پرسش باید دید یک اصلاح‌طلب چگونه فکر می‌کند و واقعیت چگونه است.
«احمد- ز» فعال اصلاح‌طلب از دیدار ترامپ و زهران ممدانی شهردار نیویورک، دچار ذوق‌زدگی مفرط شده و گفته که «معنای خوش و بش ترامپ و ممدانی بعد از آن همه حملات لفظی متقابل، این است که به‌رغم عقاید مختلف، حل مشکلات عینی نیویورک برای دو طرف بسیار مهم‌تر از آن است که قبلاً چه واژه‌هایی علیه یکدیگر به کار گرفته‌اند! درست معکوس رفتار بسیاری از اهل سیاست در ایران که با شنیدن یک کلام گزنده از یک نفر، دیگر تا آخرین لحظه عمرشان چنان کینه و نفرتی از او به دل می‌گیرند که حاضرند شهری را به کثافت و کشوری را به نابودی بکشانند، اما با طرف، سلام و علیک هم نکنند!»
روزنامه جوان در واکنش به این ذوق‌زدگی نوشت: برای آنان که مرغ همسایه برایشان همواره غاز است، خود حقیرپنداری و خود کوچک‌بینی، در قیاس با بیگانه نکته تازه‌ای نیست، اما برخلاف ادعا، گپ و گفت ترامپ و ممدانی چندان هم صمیمی نبود و هردو فقط لبخند‌های مصنوعی خود را به خبرنگاران نشان دادند، حال آنکه در مواضع آنها خط‌کشی‌های سیاسی کاملاً پررنگ بود.
در عین حال خوب است بدانیم که در انتخابات ریاست جمهوری، دکتر پزشکیان و دکتر زاکانی دو رقیب بودند و در مناظره‌های انتخاباتی گاهی حملات لفظی تندی هم به یکدیگر کردند، اما اکنون شهردار عضو ثابت جلسات دولت است و با احترام در این نشست‌ها حضور دارد و رئیس‌جمهور از پرکاری و رفتار مسئولانه او ابراز رضایت هم دارند. این تعامل البته دوسویه است. شهردار تهران هم در اوج هماهنگی و همکاری با دولت به کار خود مشغول است. در همین جنگ ۱۲ روزه بیش از ۹۰درصد اماکن مسکونی آسیب‌دیده خاص تهران بود. اسکان موقت، تهیه مجدد لوازم زندگی آینده، تعمیر منزل آسیب‌دیده، بنای منازل نابود شده و... امکاناتی بود که مردم آسیب دیده نیاز داشتند.
در این میان دولت توانست اقلام اساسی و سوخت مردم را در جنگ تهیه کند، اما محدودیت منابع و نبود مرجعی که در شهر میدان‌داری کند باعث شد شهرداری تهران همه مسئولیت را بدون دریافت هرگونه کمک به دوش بگیرد و با عشق به استقبال این مأموریت مقدس برود. این در حالی بود که هیچ وظیفه سازمانی قانونی برعهده شهرداری نبود، البته روحیه استقبال از حل مشکلات فقط در بازسازی نمی‌گنجد؛ شهردار برای حل معضل آب تهران نیز به کمک دولت آمد و ۴ همت برای این مهم پرداخت کرد. خط‌کش‌های سازمانی به هم ریخت و برای حل مشکلات مردم آغوش داوطلبانه باز شد. 
شهردار تهران اخیراً عنوان کرد: دولتی‌ها به من گفتند تو که این‌قدر به ما کمک می‌کنی چرا در انتخابات آن‌طور رفتار کردی! گفتم: من در انتخابات رقیب بودم، اما حالا تمام توانم را برای کمک به این دولت می‌گذارم. مردم خروس جنگی نمی‌خواهند، کسانی را می‌خواهند که باری از دوش مردم بردارند.
اصلاح‌طلبان چرا این تعامل و همکاری بی‌نظیر را نمی‌بینند؟ چون برخلاف ادعا، در رفتار حزبی و گروهی، روی فاشیسم را سفید کرده‌اند. کسانی که با سفیدنمایی از ترامپ، نسخه مدارا می‌پیچند، باید پاسخ بدهند آن همه قشقرقی که برای انتصاب سقاب اصفهانی از سوی رئیس‌جمهور- تنها به این دلیل که او منتسب به دولت رئیسی بوده- به راه انداختند، برای چه بود؟ اصلاح‌طلبان این تناقض در عمل و نظر را چگونه توجیه می‌کنند؟